Co to znaczy, że Pan jest moim Pasterzem (Psalm 23)?

Odpowiedź



Klauzula „Pan jest moim pasterzem” pochodzi z jednego z najbardziej umiłowanych fragmentów Pisma Świętego, Psalmu 23. W tym fragmencie iw całym Nowym Testamencie dowiadujemy się, że Pan jest naszym Pasterzem na dwa sposoby. Po pierwsze, jako Dobry Pasterz oddał Swoje życie za Swoje owce, a po drugie, Jego owce znają Jego głos i idą za Nim (J 10,11-14).

W Psalmie 23 Bóg posługuje się analogią do owiec i ich natury, aby nas opisać. Owce mają naturalną tendencję do odchodzenia i gubienia się. Jako wierzący mamy tendencję do robienia tego samego. Jest tak, jak powiedział Izajasz: Wszyscy, jak owce, zbłądziliśmy, każdy z nas zwrócił się ku swojej własnej drodze (Izajasz 53:6). Kiedy owce zbłądzą, mogą się zgubić, zostać zaatakowane, a nawet zabić się przez utonięcie lub upadek z klifów.



Podobnie w naszej własnej naturze istnieje silna tendencja do błądzenia (Rzymian 7:5; 8:8), podążania za pożądliwościami naszego ciała i oczu oraz dążenia do pychy życia (1 Jana 2:16). W związku z tym jesteśmy jak owce oddalające się od Pasterza poprzez nasze własne daremne środki zaradcze i próby odzyskania własnej sprawiedliwości. Naszą naturą jest oddalanie się (Hebrajczyków 2:1), odrzucanie Boga i łamanie Jego przykazań. Kiedy to robimy, ryzykujemy, że się zgubimy, a nawet zapomnimy o drodze powrotnej do Boga. Co więcej, kiedy odwracamy się od Pana, wkrótce stajemy w obliczu jednego wroga po drugim, którzy będą nas atakować na wiele sposobów.



Owce to zasadniczo bezbronne stworzenia, które nie mogą długo przetrwać bez pasterza, od którego opieki są całkowicie zależne. Podobnie, jak owce, jesteśmy całkowicie zależni od Pana, który będzie nas pasł, chronił i troszczył się o nas. Owce są zasadniczo głupimi zwierzętami, które nie uczą się dobrze i są niezwykle trudne do wytresowania. Nie mają dobrego wzroku ani nie słyszą. To bardzo powolne zwierzęta, które nie mogą uciec przed drapieżnikami; nie mają kamuflażu ani broni do obrony, takiej jak pazury, ostre kopyta czy potężne szczęki.

Co więcej, owce łatwo się boją i łatwo się mylą. W rzeczywistości znane są z tego, że spadają na oślep z klifu, jeden po drugim. Pasterze w czasach biblijnych narażali się na ogromne niebezpieczeństwa związane z opieką nad owcami, narażając własne życie, walcząc z dzikimi zwierzętami, takimi jak wilki i lwy, które zagrażały trzodzie. Dawid był właśnie takim pasterzem (1 Samuela 17:34-35). Aby być dobrymi pasterzami, musieli być gotowi oddać życie za owce.



Jezus oświadczył, że jest naszym Pasterzem i pokazał to, oddając za nas swoje życie. Syn Człowieczy nie przyszedł, aby Mu służono, ale aby służyć i dać Swoje życie na okup za wielu (Mt 20:28). Przez Swoją ochoczą ofiarę Pan umożliwił zbawienie wszystkim, którzy przychodzą do Niego z wiarą (J 3,16). Ogłaszając, że jest dobrym pasterzem, Jezus mówi o oddaniu życia za swoje owce (Ew. Jana 10.15.17-18).

Podobnie jak owce, my również potrzebujemy pasterza. Mężczyźni są duchowo ślepi i zagubieni w swoim grzechu. Dlatego Jezus mówił o przypowieści o zagubionej owcy (Łk 15:4-6). On jest Dobrym Pasterzem, który oddał za nas swoje życie. Szuka nas, kiedy się zgubimy, aby nas zbawić i pokazać nam drogę do życia wiecznego (Łk 19:10). Mamy tendencję do bycia jak owce, pochłonięci zmartwieniem i strachem, podążając za sobą. Nie podążając za głosem Pasterza ani nie słuchając go (Ew. Jana 10:27), możemy łatwo dać się zwieść innym, ku naszej własnej zagładzie. Jezus Dobry Pasterz ostrzega tych, którzy nie wierzą i Go słuchają: Powiedziałem wam, ale nie wierzycie. . . nie wierzycie, bo nie jesteście moimi owcami. Moje owce słuchają mego głosu; Znam ich i podążają za mną. Daję im życie wieczne, a nigdy nie zginą; nikt nie może ich wyrwać z mojej ręki (Ew. Jana 10.25-28).

Psalm 23:1–3 mówi nam, że pasterz zaspokaja wszystkie potrzeby owiec: żywność, wodę, odpoczynek, bezpieczeństwo i kierownictwo. Kiedy my jako wierzący podążamy za naszym Pasterzem, my również wiemy, że będziemy mieć wszystko, czego potrzebujemy. Nie zabraknie nam potrzeb życiowych, ponieważ On dokładnie wie, czego potrzebujemy (Ew. Łukasza 12:22-30).

Owce nie będą leżeć, gdy są głodne, ani nie będą pić z rwących strumieni. Czasami pasterz tymczasowo tamuje strumień, aby owce mogły ugasić pragnienie. Psalm 23:2 mówi o prowadzeniu owiec nad cichymi [spokojnymi] wodami. Pasterz musi prowadzić swoje owce, ponieważ nie można ich wypędzić. Zamiast tego owce słyszą głos swojego pasterza i podążają za nim — tak jak my słuchamy naszego Pasterza, Jezusa Chrystusa — w Jego Słowie i podążamy za Nim (Ew. Jana 10:3–5, 16, 27). A jeśli owca odejdzie, pasterz zostawi trzodę pod opieką swoich pomocników i poszuka zagubionego zwierzęcia (Ew. Mateusza 9:36; 18:12–14; Ew. Łukasza 15:3–7).

W Psalmie 23:3 hebrajskie słowo przetłumaczone jako ścieżki oznacza wytarte ścieżki lub koleiny. Innymi słowy, kiedy owce wędrują na nową ścieżkę, zaczynają ją badać, co nieodmiennie prowadzi je do kłopotów. Ten fragment jest bardzo podobny do ostrzeżenia z Hebrajczyków 13:9: Nie daj się ponieść wszelkim dziwnym naukom. Apostoł Paweł również nawiązuje do tej idei w Liście do Efezjan 4:14.

Wreszcie pasterz troszczy się o owce, ponieważ je kocha i chce zachować dobrą opinię wiernego pasterza. Jak widzieliśmy w Psalmie 23, analogię do Pana jako Dobrego Pasterza zastosował również Jezus w 10 rozdziale Jana. Oświadczając, że jest pasterzem owiec, Jezus potwierdza, że ​​jest Bogiem. Wieczny Bóg jest naszym Pasterzem. I nie chcielibyśmy tego w żaden inny sposób.