Czym jest zbożna zazdrość?

Czym jest zbożna zazdrość? Odpowiedź



W 2 Koryntian 11:2 Paweł pisze: Jestem o was zazdrosny zbożną zazdrością. Obiecałam cię jednemu mężowi, Chrystusowi, abym mogła przedstawić mu cię jako czystą dziewicę. Zwykle myślimy o zazdrości jako o cechach negatywnych, a nawet o grzechu, podobnym do zawiści (zob. Gal 5:20). Jednak zazdrość może być także cechą pobożną.



Grzeszna zazdrość ma swoje źródło w pożądliwości (Mk 7:22; Jakub 4:2). Pożądanie to silne pragnienie czegoś, co należy do kogoś innego. Pożądliwość to niezadowolenie z tego, co dał nam Bóg i obsesyjna fascynacja tym, co dał komuś innemu. Kiedy pożądamy czegoś, co należy do innej osoby, nie możemy kochać tej osoby tak, jak powinniśmy, ponieważ postrzegamy ją jako konkurencję. Pożądanie jest także formą chciwości (Kol. 3:5).





Jednak są chwile, kiedy zazdrość jest odpowiednia. Bóg jest opisany jako sprowokowany do zazdrości z powodu bałwochwalstwa (Wj 20:4-5). Bóg jest zazdrosny, gdy ktoś bierze coś, co słusznie do Niego należy i zatrzymuje to dla siebie lub daje to komuś innemu. Tylko Bóg zasługuje na naszą cześć i chwałę (Jeremiasz 10:6-7). Kiedy oddajemy cześć fałszywym bogom, popełniamy poważną niesprawiedliwość i prowokuje sprawiedliwą zazdrość Bożą (2 Król. 22:17; Psalm 78:58).



Kiedy Paweł mówi o zbożnej zazdrości, ma na myśli rodzaj zazdrości, jaką ma Bóg. Koryntianie mieli skłonność do herezji i fałszywych nauczycieli. Spotkali Jezusa w potężny sposób. Napełnił ich Duchem Świętym i obdarzył ich nadprzyrodzonymi darami (1 Koryntian 1:7), jednak nadal skłaniali się ku łatwowierności i niewierności. Wersety 3 i 4 wyjaśniają ich problem w tym względzie: Obawiam się jednak, że tak jak Ewa została zwiedziona przez przebiegłość węża, wasze umysły mogą w jakiś sposób odwieść się od szczerego i czystego oddania Chrystusowi. Bo jeśli ktoś przychodzi do ciebie i głosi innego Jezusa niż Jezus, którego głosiliśmy, albo jeśli otrzymujesz innego ducha od Ducha, którego otrzymałeś, albo inną ewangelię od tej, którą przyjąłeś, łatwo to znosisz.



W 2 Liście do Koryntian 11:2 Paweł porównuje swoją zazdrość o kościół w Koryncie z zazdrością oblubieńca wobec ukochanej. Oblubienica obiecała swe serce tylko mężowi, a gdyby okazała się niewierna, doświadczyłby zbożnej zazdrości. Paweł żarliwie kochał założony przez siebie kościół koryncki. Ale nieustająca skłonność Koryntian do popełniania błędów zasmuciła go i obawiał się, że są duchowo uwodzeni przez gładko mówiących fałszywych nauczycieli. Paweł ganił ich, radził, zachęcał i poprawiał w swoich listach, z których jeden zaginął (zob. 1 Koryntian 5:9). A kiedy otrzymał wiadomość, że ponownie przyjmują fałszywych nauczycieli (2 Koryntian 11:5, 13–15), przepełniła go zazdrość samego Boga o nich.



Możemy dostrzec różnicę między bezbożną, samolubną zazdrością a zbożną zazdrością, gdy określimy pożądany rezultat. Z samolubną, grzeszną zazdrością jesteśmy beneficjentami naszych pożądliwych myśli. Jesteśmy odbiorcami wyimaginowanego podziwu, bogactwa lub błogosławieństwa. Ale z pobożną zazdrością Bóg jest adresatem naszego pragnienia. Jesteśmy zazdrośni o wolę Bożą w sytuacji. Jesteśmy zazdrośni o Jego uwielbienie. Zbożna zazdrość budzi nas w nocy, abyśmy wstawiali się za utraconą ukochaną osobą. Zbożna zazdrość motywuje nas do konfrontacji z grzeszącym bratem lub siostrą, kiedy nie chcemy, aby uratować ich przed wrogiem (Jakuba 5:20). Zbożna zazdrość przysporzyła Pawłowi trudności i smutku, ponieważ odmówił zaprzestania mówienia prawdy, nawet jeśli jego słuchacze nie chcieli słuchać (2 Koryntian 5:14). Pobożna zazdrość to miłość w działaniu (1 Koryntian 13,4-7).



Top