Czym było 400 lat milczenia?

Odpowiedź



400 lat milczenia odnosi się do czasu między Starym a Nowym Testamentem, podczas którego, o ile wiemy, Bóg nie przemówił — nie napisano żadnego Pisma Świętego. 400 lat milczenia rozpoczęło się ostrzeżeniem, które zamknęło Stary Testament: Oto ja wyślę wam proroka Eliasza przed nadejściem wielkiego i strasznego dnia Pana. On przywróci serca ojców ich dzieciom i serca dzieci ich ojcom, abym nie przyszedł i nie ukarał ziemi przekleństwem” (Malach. 4:5-6) i zakończył się wraz z przyjściem Jana Chrzciciel, poprzednik Mesjasza.



W czasie ostrzeżenia Malachiasza, około 430 p.n.e., Żydzi wrócili do Izraela z niewoli babilońskiej (jako kupcy, a nie pasterze). Imperium medo-perskie nadal rządziło Izraelem, a świątynia została odbudowana. Zarówno Prawo, jak i kapłaństwo linii Aarona zostały przywrócone, a Żydzi porzucili kult bożków. Niemniej jednak ostrzeżenie Malachiasza nie było bez powodu. Naród żydowski maltretował swoje żony, żenił się z poganami i nie płacił dziesięciny, a kapłani zaniedbywali świątynię i nie uczyli ludu dróg Bożych. Krótko mówiąc, Żydzi nie czcili Boga.





W 333 p.n.e. Izrael poddał się Grekom, aw 323 p.n.e. spadł na Egipcjan. Żydzi na ogół byli dobrze traktowani podczas tych rządów i przyjęli język grecki oraz wiele greckich zwyczajów i obyczajów, aw Egipcie Stary Testament został przetłumaczony na język grecki. Przekład ten, Septuaginta, wszedł do powszechnego użytku (i jest często cytowany w Nowym Testamencie).



Prawo żydowskie i kapłaństwo pozostały mniej więcej nienaruszone, aż Antioch Wielki Syryjski zdobył Izrael w 204 p.n.e. On i jego następca, Antioch Epifanes, prześladowali Żydów i sprzedawali kapłaństwo, aw 171 p.n.e. Epifanes zbezcześcił Miejsce Najświętsze. Ta profanacja spowodowała powstanie Judasza Machabeusza z kapłańskiej linii Aarona, a w 165 p.n.e. Żydzi odbili Jerozolimę i oczyścili świątynię. Jednak walki trwały między Żydami i Syryjczykami, aż Rzymianie przejęli kontrolę nad Izraelem w 63 roku p.n.e., kiedy to Pompejusz wszedł do Miejsca Najświętszego, ponownie szokując i rozgoryczony Żydami. W 47 r. p.n.e. Cezar mianował Antypatera, potomka Ezawa, prokuratorem Judei, a następnie Antypater mianował swych dwóch synów królami Galilei i Judei.



Gdy otwiera się Nowy Testament, syn Antypatera, Herod Wielki, potomek Ezawa, był królem, a kapłaństwo było motywowane politycznie, a nie z linii Aarona. Polityka zaowocowała także rozwojem dwóch głównych frakcji, saduceuszy i faryzeuszy. Saduceusze sprzyjali liberalnym postawom i praktykom Greków. W kwestii religii trzymali się tylko Tory, ale jak większość arystokratów nie uważali, że Bóg powinien mieć jakikolwiek udział w rządzeniu narodem. Faryzeusze byli konserwatywnymi fanatykami, którzy z pomocą skrybów opracowali prawo religijne do tego stopnia, że ​​troski i troska o ludzi były zasadniczo bez znaczenia. Ponadto w całym kraju wyrosły synagogi, nowe miejsca kultu i działalności społecznej, a sprawami religijnymi i świeckimi zarządzali pomniejszy i więksi Sanhedryn, przy czym większy Sanhedryn składał się z arcykapłana i siedemdziesięciu innych członków sprawiedliwość, czasem 39 batów wymierzonych z pełną siłą.



Pomiędzy czasem Malachiasza a przyjściem Mesjasza spełniło się kilka proroctw, w tym 2300 dni profanacji między 171 a 165 rokiem p.n.e. (Dan. 8:14). Jednak ludzie nie wykorzystali dobrze ani spełnionych proroctw, ani 400 lat, które naród otrzymał na studiowanie Pisma Świętego, szukanie Boga (Psalm 43-44) i przygotowanie się na przyjście Mesjasza. W rzeczywistości te lata oślepiły i ogłuszyły naród do tego stopnia, że ​​większość Żydów nie mogła nawet rozważyć koncepcji pokornego Mesjasza (Zachariasza 9:9; Izajasza 6:10; Jana 12:40).

Minęły prawie dwa tysiące lat od ukończenia kanonu Nowego Testamentu i chociaż Słowo jest pełne łaski i prawdy, a narodziny, życie i śmierć Jezusa wypełniły oszałamiający wachlarz proroctw, Żydzi jako naród jeszcze nie otwórz oczy i uszy. Ale Jezus przychodzi ponownie i pewnego dnia ostatek zobaczy i usłyszy.