Kim był Jonathan Edwards?

Odpowiedź



Jonathan Edwards (1703-1758) był pastorem i teologiem, uważanym przez wielu za największy umysł teologiczny, jaki kiedykolwiek stworzył Nowy Świat. Jego przepowiadanie, które przyczyniło się do powstania Pierwszego Wielkiego Przebudzenia, podkreślało grzech człowieka, Boży sąd, Bożą suwerenność, konieczność osobistego nawrócenia i usprawiedliwienie przez wiarę.

Edwards urodził się w East Windsor w stanie Connecticut. Od najmłodszych lat głęboko myślał o doktrynie teologicznej. W wieku 13 lat Edwards wstąpił do Yale i ukończył szkołę jako lider swojej klasy w wieku 17 lat. W wieku 20 lat otrzymał licencję na głoszenie kazań. W 1727 r. został wyświęcony w kościele kongregacyjnym i rozpoczął służbę w Northampton, Massachusetts, ze swoim dziadkiem i wielkim kaznodzieją przebudzenia, Solomonem Stoddardem. Około dwa lata później Stoddard zmarł, a Edwards przejął pełne kierownictwo kościoła.



Edwards był zasmucony duchowym stanem kościoła i społeczności. Wielu wyraziło zewnętrzne przyzwolenie na wiarę i uczestniczyło w życiu kościoła, ale nie dawali żadnych dowodów na autentyczne nawrócenie. Mieszkańcy Northampton byli na ogół zadowoleni z duchowych spraw. Dyscyplina kościelna uległa rozluźnieniu i bardzo mało było sprawdzania członkostwa w kościele.



Edwards zaczął głosić przeciwko temu duchowemu letargu. Jego pierwsza seria kazań w Northampton dotyczyła usprawiedliwienia wyłącznie przez wiarę, ponieważ obawiał się, że wielu zaczęło polegać na własnej dobroci w celu zbawienia. Według większości relacji Edwards nie był imponującym mówcą. Normalnie czytał swoje kazania z bardzo małą animacją, z twarzą blisko rękopisu, ponieważ miał słaby wzrok (a także, podobno, kiepski charakter pisma). Ale jego szczerość i treść orędzi zostały wykorzystane przez Boga, aby doprowadzić do duchowego przebudzenia. Pod wpływem Edwardsa nastąpiło przebudzenie znane jako Wielkie Przebudzenie. Edwards napisał historię lokalnych skutków przebudzenia w swoim eseju z 1736 r. Wierna opowieść o zaskakującym dziele Bożym .

8 lipca 1741 Edwards wygłosił swoje najsłynniejsze kazanie, Grzesznicy w rękach rozgniewanego Boga. Podobno podczas orędzia ludzie byli ogarnięci przekonaniem, a członkowie zboru krzyczeli, jęczeli i drżeli ze świętego strachu.



Pomimo swoich wspaniałych duchowych rezultatów, Jonathan Edwards został zwolniony ze swojego kościoła w 1750 roku, kiedy próbował ograniczyć komunię do tych, którzy dawali dowody nawrócenia. Przeniósł się do małego kościoła w Stockbridge w stanie Massachusetts, gdzie służył jako pastor i misjonarz wśród Indian Hausatonnoc. W 1758 roku Edwards został prezydentem College of New Jersey (który później stał się Princeton University), ale zmarł z powodu komplikacji po zaszczepieniu się ospą miesiąc później.

Wpływ Edwardsa jest widoczny w jego kazaniach i innych pismach, zarówno teologicznych, jak i historycznych (wiele z nich jest nadal łatwo dostępnych zarówno w Internecie, jak i w druku). Był żywo zainteresowany sposobem, w jaki Duch poruszał się, aby doprowadzić do duchowego przebudzenia i starannie zapisał i przeanalizował działalność religijną na swoim terenie. Dołożył wszelkich starań, aby ustalić, dokąd rzeczywiście porusza się Bóg i gdzie religijny zapał był wynikiem emocjonalności. Był także zagorzałym obrońcą kalwinizmu i doktryn reformacji. Historyk Philip Schaff nazwał go amerykańskim Kalwinem.