Dlaczego Księga Wyjścia 35:2 wymaga kary śmierci za pracę w szabat?

Odpowiedź



W prawie mojżeszowym Izraelitom, którzy złamali zakaz pracy w szabat, groziła kara śmierci. Kara ta nie tylko podkreśliła nadrzędną wagę zachowywania świętego dnia odpoczynku jako znaku przymierza Izraela z Bogiem, ale także ustanowiła symboliczną prawdę dotyczącą wiecznego odpoczynku Boga.

W Księdze Wyjścia 35:2, gdy Izrael miał przystępować do budowy przybytku, Mojżesz zebrał cały lud i powiedział: Przez sześć dni praca jest do wykonania, ale siódmy dzień będzie waszym świętym dniem, dzień odpoczynku szabatowego dla Pana. Ktokolwiek nad tym pracuje, ma być skazany na śmierć. Ten fragment przypomina o przestrzeganiu sabatu, które Pan dał Izraelowi za pośrednictwem Mojżesza w Księdze Wyjścia 31:12-18, a wcześniej w Wj 20:8-11 i Wj 16:21-26.



Przestrzeganie szabatu było ważnym znakiem przymierza między Bogiem a Jego ludem. Nieprzestrzeganie tego krytycznego symbolu przymierza było tak poważnym naruszeniem relacji, że została nałożona kara śmierci. Aż do tego momentu Izrael miał udokumentowaną historię zapomnienia lub nieposłuszeństwa Bożym przykazaniom. Ludzie podekscytowani rozpoczęciem budowy przybytku musieli koniecznie nie zapominać o uwielbieniu, nawet po to, by wykonywać chwalebną pracę. W ten sposób kara śmierci podkreślała powagę zachowania wierności uroczystej przysięgi między ludem a Bogiem.



Przestrzeganie sabatu było znakiem dla ludu Izraela, ale ma ono również symboliczne znaczenie dla wszystkich tych, którzy są w przymierzu z Panem. Wierzący w Nowym Testamencie są pod nowym przymierzem i nie są już zobowiązani do zachowywania sabatu jako legalistycznego dnia z zakazem pracy; jednak zasada priorytetowego traktowania czasu na oddawanie czci Bogu i oddawanie czci Bogu pozostaje. Kiedy dajemy pierwszeństwo Bogu, przyznajemy sobie i innym, że jest Panem naszej pracy, naszego czasu i naszego życia.

Aby w pełni zrozumieć duchowe znaczenie sabatu, konieczne jest zobaczenie jego związku z resztą Boga. Sprawozdanie o stworzeniu odnotowuje, że Bóg, po stworzeniu niebios i ziemi w ciągu sześciu dni, odpoczął siódmego dnia (Księga Rodzaju 2:2–3). Ten odpoczynek Boga uczy nas, że Stwórca łaskawie dał przykład tego, jak my, Jego stworzenia, mamy spędzać i cieszyć się regularnym dniem odpoczynku od naszej pracy. Ale to zdanie ma głębsze znaczenie. Boży odpoczynek wskazuje na duchowy odpoczynek dla nas — radość z nieba na zawsze z Bogiem — który przychodzi przez wiarę w Jezusa Chrystusa i posłuszeństwo Jemu (Hebrajczyków 4,1–10). Jeśli nie spoczniemy w skończonym dziele Jezusa Chrystusa na krzyżu, pozostajemy duchowo martwi.



Pod Starym Przymierzem naród żydowski pracował, aby stać się miłym dla Boga, ale oczywiście nie był w stanie przestrzegać wszystkich praw Bożych. Ofiary wymagane przez prawo musiały być wielokrotnie powtarzane, aby grzesznicy mogli zbliżyć się do Świętego Boga. Skomplikowany, ale nieadekwatny system miał wskazywać na Mesjasza, Jezusa Chrystusa, który złożył raz na zawsze jedną ofiarę za grzechy. Gdy Jezus zakończył swoją misję na Kalwarii, usiadł i odpoczął po prawicy Boga (Hebrajczyków 10:1–14). Z powodu ukończonego dzieła Chrystusa na krzyżu, wierzący nie muszą już dłużej trudzić się, aby być w porządku z Bogiem, ale mogą wejść do Jego odpoczynku (Hebrajczyków 9:11-14). Jezus jest naszym szabatowym odpoczynkiem iw Nim zaprzestajemy trudów i znajdujemy całkowity odpoczynek od naszego wysiłku. Odpoczywamy w Chrystusie nie tylko jeden dzień w tygodniu, ale zawsze. Konsekwencją kontynuowania naszej pracy, kiedy powinniśmy odpoczywać w Chrystusie, jest śmierć — zapowiedziana przez karę śmierci dla Izraelitów pracujących w sabat.

Dla Izraela przestrzeganie sabatu było znakiem posłuszeństwa Bożemu przymierzu. Ci, którzy nie przestrzegali szabatu, rezygnując z pracy, swoimi działaniami otwarcie udowadniali, że nie są partnerami w porozumieniu. Z drugiej strony ci, którzy wiernie przestrzegali sabatu, publicznie pokazali swoją stanowczą wierność Panu sabatu. Cotygodniowy sabat jest także symbolicznym przypomnieniem Bożego, wiecznego odpoczynku, a kara śmierci za pracę w sabat wskazywała na los niewierzących, którzy odmawiają wejścia w Boży odpoczynek poprzez odkupieńczą śmierć Jezusa Chrystusa na krzyżu.